Ағылшын суретшісі Генри Энфилдтің (1849 — 1911) «Норвегиялық фьорды» картинасына қараған кезде, ойымызға он тоғызыншы ғасырдың лирикалық неміс ақыны, Генрих Гейненің «Лорелеи» өленінің жолдары түседі:
«Бог весть, отчего так нежданно
Тоска мне всю душу щемит,
И в памяти так неустанно
Старинная песня звучит?» (Лев Мейдің аудармасы)
Бұл пейзажда мұңды ештеңе жоқ сияқты көрінеді, бірақ көкжиек шегінде аспанның таза көгілдір түсін ашып тұрған сұр-қызғылт бұлттар жиналған, олар жартастардың артына сыймай тығылысып, күнді өзіне жасыра отырып, алысқа созылып жатыр; теңізде соңғы күн сәулесінің жарқылын су айдыны бетінде шағылыстыра, жасыл-көк жеңіл толқындарымен мазасызданып тұр; адам аспас таулар арасында жұмыс күнінен кейін жалғыз желкенді қайық баяу жүзіп келеді. Жаныңды бір белгісіз мұң билейді. Бұл қайғы ма, сағыныш па, орындалмаған армандар ма… Бір құдай білсін … Әуен сарыны естіліп тұрғандай. Рейннің жағасынан шығып, Норвегияның суық жартастарымен көтеріліп келе жатқан Лорелеяның өзі сияқты.
И обмер рыбак запоздалый,
И, песню заслышавши ту,
Забыл про подводные скалы
И смотрит туда – в высоту…(Лев Мейдің аудармасы)
Суретші Генри Энфилд Лондонда дүниеге келді, бірақ көркемдік білімді Францияда, Э. К. Дюранның шеберханасында алды (1874 – 1876).
Мақаланы дайындаған музейдің ғылыми қызметкері Ирина Рекида
